Poem

VAN WITTE WOL

Van witte wol een toga zou je moeten dragen,
jonge Romeinen dacht ik even mooi als jou
dat vol uur naast je, om je kwijt te raken,
of 't zwart fluweel dat Florentijnen kleedt
op sobere portretten, in museumzalen
de Reni's, Lippi's: hoe zij spraken, lachten!
Zo denk ik aan je, om me te bevrijden
van die aanwezigheid, als beeltenis in mij.

Zo denk ik dat er zullen zijn, ben ik gestorven,
begraven, even onvergetelijk als jij
voor anderen dan weer: iemand zal zitten
naast iemand eenmaal en dat gaan beseffen
zo overrompeld dat hij vlucht in zijn gedachten:
hoe liefde zich herhaalt buiten hem om
op plaatsen, tijden die hij nooit zal kennen -
en even vreemd weer lijkt dan 't ene leven, en 't vergaan.


original title: 'VAN WITTE WOL'




« back to the poet

---