Poem
Het museum van de kindertijd
Het is altijd ergens, maar wie het bij toeval ontdektin een naamloze straat, stuit meestal op een
dichte deur waarachter stilte heerst
Of lijkt te heersen. De meesten lopen door
terug naar het vertrouwde stratenplan
en vergeten zijn bestaan.
Is het museum vloeibaar, opvouwbaar
bestaat het uit prisma’s, electrische velden
of valt het soms samen met wie eraan denkt?
Meestal is het verlaten, de wanden
en uitstalkasten leeg op de jaartallen na
die elkaar hun juistheid betwisten
Of het valt zich met mist, met daarin
een aarzelende stem die beweert zich
niets meer te herinneren, vrijwel niets.
Maar één gezicht, één geluid, één lichtval
kan plotseling de toegang verschaffen tot de
expositie waar alles bewaard blijkt te zijn.
original title: 'Het museum van de kindertijd'
« back to the poet
