Poem
Ontvleugeld
Steeds minder gevleugeld de woorden,vertrouwd met het brommen, het bonzen,
het schokken, maar niet met het schikken,
het vallen van toeval, het wikken.
O Phaedrus, wat ben je ontvederd!
Zo dicht bij het weten te leven
ontzet, zie je, alles ontvalt
en ontvallend wordt het je vreemder.
Hoe wankel zijn steentjes geschikt,
valt een ketting op weg naar de hemel:
een tedere stapeling tijds
op het graf van de grote rabbi.
original title: 'Ontvleugeld'
« back to the poet
