Poem
DEJEUNER SUR L’HERBE
het is zoverlieve x ligt als een droom
in het gras in de schaduw
van de zwarte moerbeiboom
alles is uitgestald trosje druiven
appels roomkaasje zachte boter
mesje brood potje gouden klaverhoning
de bijen blij de wespen blij en nijdig
glazen met de zon erin
ha haar haren los
zij snoept van de honing
likt aan haar vinger smekt
oefent zo een kusje
wijst berispend naar een wesp
haar witte zijden hemdje glijdt
gemakkelijk van haar schouders
zij houdt daarna
haar armen wijd zij kijkt
verbaasd haar tepels aan die kijken
terug en zij vermoedt dat jij
ook wel kijkt jij kijkt ook
de moerbeien daar boven in de boom
zijn jaloers op die van haar de bijen zoemen
de wespen ook een toontje hoger
zij glimlacht neemt
jouw hand in haar warme handen
kan zij de toekomst lezen?
op dat moment
valt vlakbij een wesp een bij aan
bij en wesp zij vallen beide heftig zoemend
vechtend in de klaverhoning
laat maar zegt zij ze zullen wel verdrinken
maar de wesp is taai en wint
bijt de bij ineens de kop af ach
dat is de natuur zegt zij kom
ze sluit haar ogen
en tuit haar lippen vermoedelijk
zijn ze zoet
original title: 'DEJEUNER SUR L’HERBE'
« back to the poet
